Kur vdekja e mori Lasgush Poradecin

I.

Re e re ne gjumë të qetë
Gjuhëzjarrtë, fjaqlëkulluar;
Në u mbyll syri përjetë -
Vargu dot s'ka perënduar.

Vargu ngrihet lart e lart
Vëlla poet, vëlla këngëtar,
Përtej vdekjes lëshon shtat,
Rrjedh e rrjedh si sylynjar...

II.

S'u kënduaka elegjia
Kur zbret vjeshta e bie brymë;
Ah! Nosit, buzëve të mia,
Nuk ua dashke elegjinë!

Dhe ia marr ia marr me zë
Hove-hove zemërshkulur,
Djalërisë këngën t'ia lë
Rrëzë fjalës trup-përkulur!

III.

Kith i lëshuar mbi liqe
Seç´m'u bë o ortek bore,
Pikë-peng valëve në she
Për një lule skaj kurore!

Për një lule-lulevarg
Duhet vdekur e ngjallur prapë,
Toka afër. Oh! Kënga larg,
Në të ftohtë o nëpër vapë!